Τίποτα δεν πάει χαμένο

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου –52 χρόνια μετά- αποτελεί την κορυφαία στιγμή αγώνα για τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Ένα ιστορικό ορόσημο που ενισχύει την πεποίθηση του δημοκρατικού κόσμου για την αξία που έχουν οι αγώνες ακόμη κι αν τίποτα δεν δείχνει στον ορίζοντα ότι θα έχουν αίσια έκβαση.

Οι νέοι, με πυρήνα το φοιτητικό κίνημα, που αντιστάθηκαν άοπλοι στη δικτατορία, τα κορίτσια και τα αγόρια που ρίχτηκαν στη μάχη της δημοκρατίας με μόνο όπλο το όραμα τους για Ψωμί- Παιδεία – Ελευθερία, δεν ήξεραν από πριν πόσο σημαντική θα ήταν η προσφορά τους για τις επόμενες γενιές, και ίσως δεν μπορούσαν να φανταστούν τις σελίδες που έγραφαν εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη ακόμη και με το αίμα τους.

Ακολούθησαν με το δικό τους, το μοναδικό τρόπο που ανακαλύπτει η κάθε νέα γενιά, τις αγωνιστικές παρακαταθήκες, προηγούμενων γενεών, της Εθνικής Αντίστασης και του 1-1-4. Έσπασαν τον φόβο της επταετούς δικτατορίας και άλλαξαν τον ρου της ιστορίας, επιφέροντας βαθιές ρωγμές σε ένα αυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς που φαινόταν ακλόνητο.

Ο δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας που δίδει καθημερινά τη μάχη της ελευθεροτυπίας, της αξιοπρέπειας στη δουλειά και στη ζωή, σε όλες τις εκφάνσεις της, οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ που παλεύουν για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, κρατούν αυτήν την παρακαταθήκη. Παραμένουν στις επάλξεις της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας με τη βαθιά πίστη πως το Πολυτεχνείο δεν ζει μόνο στη μνήμη μας αλλά και στη στάση ζωής. Μία στάση που υπερασπίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα, με το στυλό, τον υπολογιστή, την κάμερα και το μικρόφωνο. Που αντιτάσσεται στις εξαρτήσεις του Τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, που είναι ταγμένη πάντα με το μέρος της αλήθειας κι όχι με τα fake news, που δεν επηρεάζεται από τις προσπάθειες χειραγώγησης από τα συμφέροντα και τις οικονομικές ή πολιτικές εξουσίες.

Γιατί από όπου κι αν είμαστε ταγμένοι να δουλεύουμε, εμείς οι άνθρωποι του Τύπου, είτε ως αδέλφια, παιδιά ή και εγγόνια ακόμη, εκείνων των αγωνιστών της αντιδικτατορικής πάλης δεν θα πάψουμε να είμαστε “ώριμα τέκνα της ανάγκης” για τα, παραλλαγμένα μεν, αλλά αδικαίωτα αιτήματα που προβάλλει η εποχή μας και σήμερα.